Het miljoen sterren hotel!

Het miljoen sterren hotel!

Cairns 20-01-2013 Na een korte vlucht van 2 uur zijn we op 17 januari aangekomen in Alice Springs. Dat het daar erg warm is, werd ons direct duidelijk toen we uit het vliegtuig stapte. Een muur van hitte sloeg in ons gezicht. Gelukkig bleek ons hostel een zwembad te hebben, dus daar hebben we de middag heerlijk gebruik van gemaakt. Diezelfde middag moesten we ons ook melden bij de touroperator voor de laatste informatie voorafgaand aan de driedaagse tour. Het lopen door Alice Springs leverde bijzondere plaatjes op. Er leven namelijk veel Aboriginals in deze stad. Veel van hen zitten met elkaar onder bomen of liggen uit het niets languitgestrekt in de schaduw te slapen. Vrijwel niemand van deze bevolkingsgroep heeft schoenen aan en de meeste stinken ontzettend naar zweet.

Maar goed, de blangrijkste informatie van de touroperator was dat we per persoon ten minste 3 liter water moesten meenemen en hydratatiepoeder dat kan worden opgelost in het water. Het zou dus echt warm gaan worden! Toen Arjan vroeg of het verstandig was wat warms mee te nemen om in te slapen, werd hij uitgelachen door de medewerker. Het zou namelijk ’s nachts niet afkoelen onder de 30 graden. Met enige spanning over wat voor tour dit zou gaan worden zijn we ’s avonds gaan eten in de Rock Bar. Gelukkig stond hier de airconditioning lekker aan, zodat we iets konden afkoelen. Na een heerlijk stuk Kangoeroefilet zijn we op tijd gaan slapen, aangezien we de volgende ochtend om 05.55 uur klaar moesten staan voor ons hostel voor de start van onze tour.

De eerste dag van de tour bestond voornamelijk uit grote afstanden afleggen in een busje waar 21 mensen in pasten. Uiteraars was de tour vol en zaten er dus ook echt zoveel mensen in het veel te oude en vieze vervoersmiddel. Na een uur hebben we een stop gemaakt bij een boerberij waar Kamelen worden opgevangen als ze wees zijn geworden. Hier hebben we een stukje op een kameel gereden. Na deze hobbelige ervaring zijn we verder gereden. We hadden nog 6 uur te gaan in het gammele busje. In de folder stond dat de bus zou zijn voorzien van airconditioning. In de praktijk bleek er niet meer dan een ventilatierooster te zijn, waar slechts warme lucht doorheen werd geblazen. We hebben heerlijk zitten plakken. Gelukkig hadden de medepassagiers geen vreselijke lijfluchten zoals sommigen in Alice Springs. Dit scheelde een hoop. Na zes uur hebben we een mooie wandeltocht gedaan in de Kings Canyon. Hierna zijn we verder gereden naar onze slaapplek. Een week voor onze komst heeft een groot gedeelte van de Outback in de brand gestaan. Hier is nog veel van te zien tijdens onze rit. Hier en daar smeult er nog wat na (zie foto).

Vlak voor het bereiken van onze eerste slaapplaats stopten we langs de kant van de weg om hout te zoeken voor een kampvuur, dat ook werd gebruikt als fornuis. De slaapplek bestond uit een stukje grond met in het midden wat grind voor het vuur en een overkapping voor het geval het zou gaan regenen. Nadat het vuur een uur had gebrand konden de pannen erop. Iedereen had zijn swag (soort van slaapzak met een matje erin) al rond het vuur gelegd. Dit zorde voor een mooi plaatje. Helaas ging het uit het niets heel hard waaien en kwam er een zandstorm op ons af. Toen die over was, kon het eten worden geserveerd. Heel gek, maar de gids hoefde geen avondeten. Toen wij een hap namen, wisten we waarom. Ach ja, het schuren van zand is goed voor de maag zullen we maar zeggen!

De eerste nacht in de swag was niet alles voor Lisa. De gids had gezegd dat we zouden slapen in het miljoen sterren hotel, aangezien er zoveel sterren aan de hemel te zien zijn in de nacht. Helaas was het dichtbewolkt en was er geen ster te zien. We lagen helemaal in de middle of nowhere en werden verrookt door het nagloeien van het vuur. Arjan lag na vijf minuten heerlijk te snurken en Lisa heeft de hele nacht met de zaklamp geschenen in de omgeving op zoek naar wilde beesten.
De volgende ochtend moesten we om 5.30 uur opstaan om weer een heel stuk te rijden richting Ayers Rock (Uluru). In de buurt van de Uluru Rock ligt een andere rots die in de volksmond de Fuluru wordt genoemd. De rots is namelijk ook heel groot, maar is alleen niet rood en is heel plat aan de bovenkant. Toen deze Fuluru in zicht kwam zat de hele bus te schreeuwen dat de Uluru was te zien, maar dit klopte dus helemaal niet. Eenmaal aangekomen in het National Park waar de Uluru echt is, hebben we eerst een wandeltocht gemaakt bij de Kata Tjuta (een rotsenpartij op zo’n 30 km van Uluru). Dit was een gave wandeltocht ondanks de losliggende stenen en de zon op ons hoofd. We hebben een wallabie gezien met een kleintje in de buidel. Het is natuurlijk veel leuker om zo’n beest in de wilde natuur te hebben gezien! Ook hebben we een prachtig uitzicht gehad over de valley of the wind.

Na deze wandeltocht hebben we nog twee wandelingen gemaakt. Beide waren naast de Uluru Rock. De wandelingen leidde beide tot een waterpunt. Alleen was er uiteraard geen water te bekennen. Na al deze wandelingen zijn we naar een iets hogergelegen punt gereden, waar de gids een maaltijd voor ons heeft gemaakt en wij konden genieten van zonsondergang.

Arjan had Lisa, na de helse vorige nacht, verteld dat we de komende nacht zouden slapen in een tent. Uiteraard bleek dit bij aankomst bij het nieuwe kampeerterrein niet zo te zijn. Lisa was alleen zo moe, dat inslapen dit keer niet zo moeilijk was. Nadat ook een dronken Duitser (van een jaar of 45 op sabbatical), een dronken Duitse (van een jaar of 25 met allerlei rare kwaaltjes), een dronken Belgische (van een jaar of 25 en al op reis vanaf april 2012), een dronken Pool (van een jaar of 25 en vreselijk irritant. Hij wilde in alles het beste zijn. Maar nadat Arjan hem had verslagen met het inladen van een zware pan met één hand was dat klaar) en drie dronken Koreanen (van een jaar of 30, allemaal met sjaals om hun mond, lange broeken aan en EHBO-kit om de riem van de broek), waren gaan slapen, was het niet zo erg meer om in de swag te liggen.
Gelukkig moesten we de volgende ochtend weer om 04.15 uur op voor zonsopkomst. We hebben staan wachten en wachten. Om zes uur waren de eerste zonnestralen te zien. Na deze bijzondere ervaring hebben we nog een wandeltocht gemaakt rond de Ululu Rock van zo’n 9 km. Twee Koreaanse vrouwen moesten al om 9.30 uur op vliegveld van Ayers Rock zijn. Aangezien wij pas om 15.30 uur zouden vliegen en er op dat vliegveld niet eens een kiosk was, zijn we afgezet bij het plaatselijke resort, waarvandaan een shuttlebus ons later die middag zou terugbrengen naar het vliegveld. We hebben heel wat uurtjes genoten bij het zwembad op een ligstoel in de schaduw. De Duitser (van 45 op een sabbatical) moest ook wachten op zijn vlucht en was met ons meegegaan. Hij zei dat hij zich net een parasiet voelde, omdat wij helemaal niet bij dat resort hoorde. Nadat hij ons heerlijk in het water zag liggen, besloot ook hij toch maar een duik te nemen in het koude water.

Een uur voor onze vlucht zijn we netjes teruggebracht naar het vliegveld. Na wederom een vlucht van ongeveer 2 uur zijn we geland in Cairns. Hier slapen we één nacht in een hostel. Morgen halen we onze camper op en gaan vanaf dan touren langs de Oostkust!

Liefs,
Arjan en Lisa